Herbs and Lime Blog 2

Vertragen en ‘the fear of missing out’

28 april 2022 – 17:00

Er staat een heerlijk stoofpotje te pruttelen. Tevergeefs schreeuw ik voor de zoveelste keer via ons Frans balkonnetje naar de buren. Ze doen alsof ze me niet horen. Ik gooi een half-rotte biologische citroen naar de overkant met de boodschap of ze alsjeblieft de oorverdovende muziek zachter willen zetten en de ramen iets dichter willen doen. Op dat moment realiseerde ik mij waarom ik vanmiddag op de acupunctuur tafel voelde dat ik over ‘vertraging’ en ‘the fear of missing out’ wilde schrijven.

Ik begrijp het enthousiasme van de buren dat het morgen Koningsdag is en vannacht Koningsnacht.

Herbs and Lime - Blog 2

Nou ja, mijn hoofd begreep die reactie, maar mijn hart zei op dat moment dat het niet oké is om mij er maar bij neer te moeten leggen dat het Koningsnacht, weekend, Pasen of Kerst is. Mijn hart kon het niet laten om dat wat mij zo frustreert op dat moment te openbaren. Ik twijfelde niet eens over mijn actie. Jaren geleden zou ik alles hebben gerelativeerd. Ach, het is Koningsnacht, ach het is vrijdagavond, ach het is zaterdagavond. Ach. Mijn behoefte vond altijd een weg om niet gehoord en gevoeld te worden. Door wie? Door mezelf. Eigenlijk best denigrerend naar jezelf toe toch? Dat waar jij behoefte aan hebt laten afhangen van een situatie of omstandigheid. Waarom eigenlijk? Waarom schikken wij mensen ons zo vaak aan anderen, aan situaties of  aan omgevingsfactoren?

Wij mensen zijn kameleons geworden. We hebben geleerd om ons strategisch aan te passen aan de verwachtingen en omstandigheden die het leven ons toewerpt. Maar is dat eigenlijk wel wat we echt nodig hebben? Je constant aanpassen om erbij te horen. Je wordt als veerkrachtig gezien wanneer je op een sollicitatiegesprek vertelt dat je jezelf in het breedste zin van het woord uitstekend kunt aanpassen. Maar waarom moeten we ons constant aanpassen om veerkrachtig te mogen zijn? Zijn we niet allemaal unieke mensen met verschillende behoeftes? Zijn we door ons steeds aan te moeten passen eigenlijk niet alleen maar bezig met de dingen te doen die ons juist uit balans en verbinding halen met ons hart en met het voelen? Overal maar bij moeten zijn, overal maar tussen passen. De angst om dingen te missen, de angst om er niet bij te horen. Altijd maar die angst die ons achtervolgt totdat je door een of andere gebeurtenis wakker wordt geschud.

Toen ik twee en een half jaar geleden een fysieke en mentale burn-out kreeg en ik ineens uit mijn drukke advocaten carrière werd gezet, kon ik maandenlang niet accepteren dat een burn-out zich zo fysiek kon manifesteren. Het enige wat ik wilde was terug gaan naar mijn drukke bestaan. Althans, mijn hoofd wilde terug gaan naar de snelheid, de adrenaline en overal maar steeds bij zijn. Dat gaf mij het gevoel dat ik bestond. Maar bestond ik dan echt? Leefde ik dan echt? Voelde ik dan echt? Nog steeds kan ik niet wennen aan het woord burn-out. Niet omdat ik het inmiddels niet heb geaccepteerd dat ik er een heb waarvan ik nog steeds aan het herstellen ben, maar omdat bun-outs vaak worden geassocieerd met een negatieve nasmaak. Niets is minder waar. Voor mij voelt het na twee en een half jaar als een roeping van mijn ziel om door mijzelf gehoord te worden. Door mijn fysieke uitval ging ik langzamerhand vertragen. Door te vertragen begon ik te voelen en kwam ik meer en meer in verbinding te staan met mijn ware ‘zijn’. De ‘ik’ die ergens door allerlei levensgebeurtenissen en verwachtingen was ondergesneeuwd kwam stapje voor stapje in mij naar boven. Vertragen was niet makkelijk. Het is ook niet iets wat je zomaar besluit te doen. Het is een pad van bewustwording. Je leert door vertraging vele onverwerkte gevoelen en emoties een plekje te geven, zodat je levensenergie weer kan stromen.

Het is twee en een half jaar geleden sinds de roeping van mijn ziel om te vertragen en te voelen. En nu pas kan ik hierover schrijven doordat ik het pad van synchroniciteit met mijn ware ‘zijn’ aan het bewandelen ben. Ik kan nu zeggen dat de vertraging waarin ik ben geduwd ervoor heeft gezorgd dat ik weer in verbinding kwam te staan met mijn hart. Wanneer je dat punt van verlichting bereikt, zul je niet meer hoeven te lijden onder ‘the fear of missing out’. Je zult voelen en ervaren dat de angst om iets te moeten missen vanuit het hoofd ontstaat en niet vanuit je hart. Het hart mist niks. Het hart heeft verlangens en behoeftes die je alleen door te vertragen zult begrijpen, ervaren en voelen.

Het is koningsnacht en ik hou van een feestje, maar mijn hart verbindt mij met mijn verlangen om deze blog te schrijven. Ik mis niks en ik heb geen angst om te missen of gemist te worden. Wat een verlichting. Wat een gevoel. Wat een rijkdom. En morgen, morgen kies ik ervoor om lekker op mijn gemak van ons stadsappartementje naar beneden te lopen en te genieten van Koningsdag in de mooie stad Maastricht. Niet omdat ik voel dat ik anders iets mis. Nee, omdat ik voel dat ik leef.

Liefs,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *